Severin Eskeland: 2014

lørdag 30. august 2014

Unaturleg vas

"As above, so below"

Regi: John Erick Dowdle
Skodespelarar: Perdita Weeks, Ben Feldman, Edwin Hodge

Unaturleg vas

Minuttar før ei grotte i Iran er planlagd å sprengjast av soldatar klarar Scarlett å komma seg inn i eit skjult rom i denne grotta. Ho er på sporet av det same far hennar mange år tidlegare var, nemleg ein symbolstein kalla «Rosenøkkelen». Steinen er full av ukjend skrift, og Scarlett får akkurat klart å dokumentera dette med det håndholdte og veldig rotete kamera hennar før det smell.
Den ivrige oppdagaren får tyda skrifta på steinen, og saman med eit «kvalifisert» team så fører dette dei til dei mørke og trange gangane under Paris. Katakombene som rommar seks millionar menneskeskjelett inneheld tydelegvis eit skjult område, og sjølvsagt er det akkurat der disse unge «Indiana Jones»-wannabe`s har tenkt seg.

Dei kjem seg inn i den gigantiske massegrava under den romantiske by, og ikkje lenge etter kjem skrekk-klisjeane på rekkje og rad. Veggar rasar saman, stemmer i gangane, galne mennesker som messar i eit rom, og sjølvsagt gråtande ungar rundt i korridorane. Og kva skjer når dei endeleg finn porten til helvete? Eg bryr meg hvertfall ikkje så særleg mykje.
Dette blir diverre veldig banalt, enkelt, og det er inga stor oppleving eg blir servert. Dette er filma på «found footage»-metoda som er når filmen tilsynelatande er filma av skodespelarane sjølv.
Det finns mange gode filmar med denne teknikken bl.a. «Blair witch project», «Cloverfield» og den fyrste «Paranormal activity» Det som alltid er mest spanande med disse filmane er korleis dei vel å løysa det tekniske, og i mange av filmane så er det smarte løysningar og ein ser at dei har fått med viktige element på «tilfeldige» måtar. Her derimot opplev eg litt av det motsatte. Her føler eg at det er meir fokus på å filma det essensielle, kontra det at karakterane vil berga livet sitt! Monstre og spøkelser truar, men allikavel så klarar fotografen å få med seg det mest grusamme.

Men for å væra heilt ærleg så er det ikkje filmens utsjåande eller effektar som er grusamt, men filmen i seg sjølv. Her er det snakk om filmskaparar som ikkje syns at det å befinna seg i katakombene kor det allereie er seks millionar skjelett plassert er nok for å spela ut ein skummel historie. Det blir for mykje element som aldri får ein forløysing. Enkeltscenar fungerar til ei viss grad her og der, men dette er primært skvettescenar kor ein miks av rask klipping og ekstremt høge lydar tvingar kroppen til å reagere. Dette er scenar laga for at me verkeleg SKAL hoppa i stolen, noko eg gjer i kanskje to eller tre av dei sikkert tjue gangane regissøren insisterar på at eg skal. No er eg skrekkfantast, og det skal litt for å rysta nervene, men dette er diverre ein skrekkfilm som ikkje fungerar tilstrekkeleg. Sjølv om det skjer ting heile tida så kjedar eg meg litt for mykje, og eg byrjar faktisk og å le høgt på eit tidspunkt for at dialogen blei så klein at kroppen tok eit naturleg val, nemlig å sjå det humoristiske i noko som eigentleg skal væra skremande.

Skodespelarane er nærmast totalt ukjende, og eg tvilar på me kjem til å sjå så mykje til dei i tida framover. Eg syns det er veldig kjekt når nokon vel å settja skrekkfilm opp på kino, men den tragiske sanninga er at dette er ei sjanger som gir fra seg ekstremt mykje drit i løp av eit år, og det er langt mellom lyspunkta. «As above, so below» er nok diverre ein film som kanskje hadde hatt bedre av å ha gått rett på DVD og VOD.

3/10

lørdag 11. januar 2014

Eit greit bidrag frå 80-tallets slasher-æra.

Ei gruppe ungdommar med sjølvaste Linda ”The exorcist” Blair i spissen skal overnatte i eit gammalt viktorianskt hus som ein del av ei innvielse i ei studentforeining. (Sånn idiotisk greie som er populært blant studentar i Amerika).

Det gamle huset har sjølvsagt ei grufull historie med masse bestialske drap, og ifølge myta så bur den deformerte drapsmannen fortsatt ein plass i huset.

Studentane blir overlaten til seg sjølv, men leiaren av studentforeininga har sjølvklart laga ein liten plan om å skremma dei, men det går verre enn bare skrik frå opphengte høgtallarar og gjennomsiktige spøkelser. I vanlig slasherstil blir dei alle drepne, men kanskje ikkje i det tempoet slasherfansen føretrekk.

Filmen byrjar relativt rolig, og manglar klart litt av den typiske slasher-film oppskrifta med det obligatoriske drapet, eller grusomheita i begynnelsen før sjølve historia byrjar.
Det einaste som eigentleg fortell oss at dette er ein skrekkfilm fram til det 27. minuttet då det fyrste drapet kjem ut frå intet, er at aktørane kun hintar og spøkar om skumle ting.

”Hell night” kom ut eit år etter den mykje større suksessen ”Fredag den 13de” og det er lett å forstå at sistnemnte er den filmen folk veit om, og at dette er ein film kun sånne som meg veit om. Den har eit ”klassiker”-stempel på seg som eg personleg tenkjer er heilt greit. Ikkje ein film ein ser med den utvalgde kanskje, men i lystig lag med ein six-pack og to, så er ”Hell night” eit godkjent val.

Skodespelarane gjer ein heilt grei jobb for denne type film, med unntak av Vincent Van Patten som er meir plagsam enn humoristisk som han iherdig prøver å vær heile tida. Ja fram til han finn eit avkutta hovud i senga si da vel å merkja. Da blir han bare overspelande og parodisk.
Peter Barton som me hugsar frå ”Friday the 13th 4” kor han får hovudet sitt smadra inn i dusjen gjer det også heilt kurant i Hell night".

"Hell night" hadde nok ikkje tatt skade av å bli redusert med så mykje som faktisk 20 minuttar. Nokre av scenane er så langtekkeleg at eg faktisk må drive litt småtrimming med forward-knappen på remote-kontrollen.

Men det skal seiast at drapsscenane er morosame, noko dei som oftast er i disse filmane frå 80-tallet, og slutten er faktisk ein liten genistrekk i seg sjølv.

Linda Blair har spela i alt frå cheesy skrekkfilmar til Macgyver oppover åra, men "Hell night" er nok ein av dei betre på lista. Hu kjem nok uansett alltid til å bli assosiert med mesterverket frå William Friedkin "The exorcist, så folk velgjer ofte å tilgi alt det rare hu har vært med i. Ein å nemna er jo Savage streets regissert av pornoregissør Danny Steinmann som bl.a også laga "Friday the 13th 5: A new beginning".

"Hell night" gir meg faktisk assosiasjonar til ein anna slasher frå same æra. ”The prowler” er noko lik i fargebruk, og ikkje minst lydbildet. ”The prowler” er dog ein sterkare og meir drivande film, med ekstremt bra effektar av sfx-guru Tom Savini. Han har faktisk uttalt at effektane hans i filmen sannsynlegvis er av det beste han har gjort. Og DET seier ein del med tanke på at mannen har vært effektsjef på hundrevis av filmar inkludert ”Friday 1, 4” og ”Dawn of the dead”. "The prowler" er faktisk regissert av Joseph Zito som også laga "Friday 4: The final chapter" i 1984 også med Peter Barton som spelar i "Hell night".

Eg har eigd 3 forskjellige versjonar av "Hell night" gjennom tida, men har av grunnar eg ikkje kjem på no solgt dei. No fekk eg akkurat min siste kopi frå Tyskland og koste meg relativt godt når eg no tok den for meg.

Filmen er absolutt ein å ta for seg, men for all del, ikkje vent det store.

Vil dykk ta eit lite djupdykk i 80-talls slasharar så få med deg dokumentaren "Going to pieces" som handlar om sjangeras glansdagar, og nedgangstider. VELDIG underhaldande for spesielt interesserte.

Ellers kan dykk sjekka ut disse andre herlige titlane under ...

Trailer

Heile filmen ligg her

Trailer

Heile filmen ligg her

Trailer

Heile filmen ligg her

Trailer

Heile filmen ligg her

Trailer

Heile filmen ligg her

Trailer

Heile filmen ligg her

Ellers så får dekan ha ei trivelig slasher-tid framover :)

søndag 5. januar 2014

Ulykke kjem i forskjellige variantar...

Fredag den 13de var sist i desember, og mange av oss gjekk nok å leka med tanken om det faktisk ligg noko i det at denne dagen bringer ulykke. ”Ikkje gå under stigen”, ”Ikkje knus speil”, og for guds skyld hald dei svarte kattane dykkar innendørs!!!

Men for nokon av oss så er ikkje dette det fyrste me tenkjer på på denne datoen. Det er heller ein spesiell mannsskikkelse som vandrar einsam og hemnlysten rundt i skogen iført kvit hockey-maske, bærande på ein stor machete, og møter du han er det nok det siste du gjer. Namnet er Jason Voorhees, og han er filmhistorias mest berykta og kjende seriemordar.
Den ikoniske karakteren har terrorisert filmsjåarar i over 30 år gjennom tolv filmar i serien «Fredag den 13de».

"Friday the 13th part 7: The new blood"

Det heile starta i 1979 då ein amerikansk regissør, Sean S. Cunningham sleit med å betala rekningane sine etter dårlige besøkstall på nokre middelmådige barnefilmar han hadde laga.

Han var heilt i villrede, og tenke at ein skrekkfilm kanskje kunne få han på beina igjen ettersom han såg at mange andre tente gode pengar på det. Men kva skulle filmen handla om? Og ikkje minst kva skulle den heite? På denne tida kunne ein filmtittel være avgjerande om den blei ein suksess eller ikkje. Utan manus, ide eller noko som helst stab så satt han inn ei annonse i avisa: ”Fredag den 13de, den skumlaste filmen nokon gang laga”. Dette skapte stor ståhei båe hos lesarane og ikkje minst investorar som raskt kom på banen. Cunningham fekk skrapa saman eit budsjett på 550 000 dollar, fekk eit manus i boks og satt i gang med innspelinga på filmen som er like enkel som den er genial. Ein liten gut druknar når han er på sommarleir ein gang på 50-tallet, og leir-ledarane kan ikkje redda han for dei ligg rundt om i hyttene og matar kjønnsdrifta si. Me spolar så fram til 1980 og sommarleiren skal gjenopnast. Arbeidsvillige og humørfylte ungdommar annkjem leiren to veker før for å gjere siste opp-pussing, men lite veit dei at et er nokon som luskar rundt i området som ikkje vil at leiren skal bringast til live igjen.

Friday the 13th

Ungdommane blir så drepne ein etter ein med reiskap som kniv, øks og ikkje minst pil og bue, og i slutten viser det seg at det er mora til den drukna guten som står bak drapa.

Dette som ein slags hemn
på alle sommarleir-ledarar for dei lot sonen drukne.

Men planen hennar går ikkje heilt som planlagt då ho får hovudet kappa av i slutten av den siste kvinnelige overlevande, Alice. Ho vel så å legga seg i ein kano og flyte ut på vatnet, og det er då den drukna sonen Jason sprett opp av vatnet og dreg ho ned i djupet.

Dette ein slutt som ikkje stod i manus eingang, og var eit i siste augneblikk forslag av effektskaparen Tom Savini. Men dette er nok ein av dei mest geniale tinga som er blitt gjort i skrekkfilmhistoria, og satt verkeleg preg på seriens framtidige suksess. Med ei kinoinntening på nesten 40 millionar dollar(ca.240 millioner kr) var det ikkje vanskelig for Paramount Pictures å sjå framover, og satt i gang ein rekke filmar som gjorde at dei sidan har tent over 3 milliardar kroner.

Men den fyrste ”Fredag den 13de” er nok ikkje den filmen folk assosierer med serien. Den kalde, kvite hockeymaska som faktisk ikkje kom inn i serien før film nummer 3, er nok det folk flest tenker på når dei høyrer om filmen ”Fredag den 13de”. Og i likheit med den fyrste filmen der det blei tatt mange tilfeldige val, så kom også den ikoniske hockeymaska inn heilt tilfeldig. Det var faktisk ein i filmstaben som var hockeyfan som foreslo det til regissøren. (Første scene kor Jason bærer maska)
Og vips, ein av verdas mest ikoniske filmkarakterar vart fødd. Han er like kjend som haien i ”Haisommer”, og dei er jo ganske like på sett og vis :)

"Friday the 13th part 6: Jason lives"

Publikum har storma kinoane kvar gang ein «Fredag den 13de»-film er blitt sleppt, uavhengig om den er bra eller dårleg. Filmane har dei essensielle tinga for å trekke ungdom. Vakre lekande ungdommar, høg partyfaktor med alkohol og narkotika, sex sjølvsagt, nokre humoristiske innslag her og der, og ikkje minst kreative draps-scenar. Av sistnemnde så kan eg trekkja fram bl.a. når Jason drar med seg ei jente som fortsatt ligg i soveposen sin og denger den mot eit tre, eller då han presser ei 17-mai-fløyte inn i auga på ei jente og me faktisk høyrer fløytelyd då det skjer. Dette kan nok høyrast noko drøyt ut, men i forhold til dagens filmvald så er disse filmane veldig snille.

"Friday the 13th part 7: The new blood"

På slutten av 80-tallet og film nummer 8 hadde hatt sin "seiersrunde" på kino vart det meir og meir stille frå skaparane, og det blei sjeldnare mellom filmane. Eit rimelig slappt forsøk i 1993 med "Jason goes to hell" før serien trudde dei skulle gjere det stort å slapp filmen om Jason i verdsrommet. "Jason X".

Dette gjorde mest sannsynleg meir vondt for oss fansen å sjå på enn det karakterane opplev då dei blei drepne i filmen.
To år gjekk forbi før det som mange fans hadde venta på i over 10 år. Filmen der Jason kjempar mot erkerival Freddy Krueger i «Freddy vs. Jason» kom ut.
Dette vart ein gigantsuksess, og Jason var offisielt tilbake på toppen av skrekkmarknaden. Personleg tykkjer eg faktisk filmen er den svakaste i serien, men den var nok meint for å treffa meir enn bare dei hardbarka fans. Men dei(og meg) fekk meir av det me likar igjen i 2009, då ei ny-innspeling av dei eldste filmane kom ut. Dette vart ein så pass stor kinosuksess at dei no snart er i gang med film nummer 13.

Jason karakteren har faktisk blitt spela av ikkje mindre enn 12 skodespelarar store og små. Ironisk sett så sa ein av dei frå seg rolleliste-plass då han ikkje ville bli assosiert med filmen han omtalte som "a real piece of shit". I dag er det faktisk denne filmen Ted White (Sjå intervju) er mest kjend for, og har i etterkant uttalt at han angrar på det han den gang sa.
Eg personleg syns han faktisk gjorde karakteren best, og syns det var dumt at han ikkje gjorde fleire filmar.

"Friday the 13th part 4: The final chapter"

Ser ein objektivt på serien så er det sjølvklart at filmane kunne vært betre. Det er til tider noko pinsam skodespel, dumme banalitetar og manus er ikkje alltid plukka frå øverste hylle. Men serien har ein kult-status, og fan-base som strekker seg verda over så kven bryr seg? Eg kan enda godt hugsa då eg fekk hendene mine på den fyrste av filmane eg såg. I 6. klasse faktisk. Ein sleten og flimrete VHS-kopi av film nummer 4, tatt opp frå svensk fjernsyn. Mor til kompisen min Håvard var på jobb, og me så og sei kasta kassetten i maskina. 91 minutt seinare var me fortsatt «tøffe» i trynet, men for meg blei det hvertfall MANGE vakne netter framover. Men tru det eller ei så har den opplevinga spela ei stor rolle i kvifor eg sjølv er filmskapar den dag i dag. At eg ikkje klarte å riste av meg frykta, gjorde at eg ville gi den same kjensla vidare. Film nummer 4 er forøvrig min favoritt i serien. Les om det her

Camp No-Be-Bo-Sco 13.9.2013

Sand Pond "Crystal Lake" 13.9.2013

På sjølvaste fredag den 13de 2013 tok eg turen til Blairstown, NJ og besøkte Camp No-Be-Bo-Sco der dei spela inn den fyrste filmen i 1979. Sjå turen her.

Eg var og så heldig i 2006 at eg fekk møta sjølvaste Kane Hodder som stod for slaktinga i 7,8,9 og 10 i serien. Eg smiler, men fanken han hadde godt tak rundt nakken min.

Filmsnutt frå turen: OBS! Advarar mot kraftig pinsame augneblink av underteikna : )

"Screamfest" Los Angeles 2006

"Jason takes Manhatten" Times Square 1989

"Esken takes Manhatten" Times Square 2013

Eg rangerar filmane slik:

1. Del 4 (1984)

2. Ny-innspelinga (2009)

3. Del 1 (1980)

4. Del 7 (1987)

5. Del 8 (1989)

6. Del 6 (1986)

7. Del 3 (1982)

8. Del 2 (1981)

9. Del 5 (1985)

10. Jason goes to hell (1993)

11. Jason X (2001)

12. Freddy vs. Jason (2003)

Av dokumentarar på markedet så finner du "His name was Jason"(Klikk for heile filmen) som er heilt grei, men 13. september kom den ultimate "Friday"-dokumentaren. Den 7,5 timers lange "Crystal lake memories" tar grundig for seg alle filmane i serien, der mange av dei involverte blir intervjua.

Her ligg bakomfilmen til den fyrste, forøvrig så kan du finna mykje meir på YOUTUBE.